ஒருமுறை, மன்னர் வரலாற்று முக்கியத்துவம் வாய்ந்த இடங்களுக்கும், தொலைதூர இடங்களில் உள்ள யாத்திரை மையங்களுக்கும் செல்ல முடிவு செய்தார். அவர் தனது மக்களுடன் பழகுவதற்காக நடந்தே செல்ல முடிவு செய்தார். தூரத்திலுள்ள மக்கள் தங்கள் அரசனுடன் உரையாடியதில் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைந்தனர். தங்கள் அரசன் கனிவான உள்ளம் கொண்டவன் என்று பெருமிதம் கொண்டனர்.
பல வார பயணத்திற்குப் பிறகு, அரசர் அரண்மனைக்குத் திரும்பினார். அவர் பல யாத்ரீக மையங்களுக்குச் சென்று தனது மக்கள் வளமான வாழ்க்கையை நடத்துவதைக் கண்டு மிகவும் மகிழ்ச்சியடைந்தார். இருப்பினும் அவருக்கு ஒரு வருத்தம் இருந்தது. நெடுந்தூரம் கடக்கும் முதல் காலடிப் பயணம் என்பதால் அவருக்குக் காலில் தாங்க முடியாத வலி இருந்தது. சாலைகள் வசதியாக இல்லை என்றும் அவை மிகவும் கல்லாக இருப்பதாகவும் அவர் தனது அமைச்சர்களிடம் புகார் கூறினார். அவனால் வலி தாங்க முடியவில்லை. அந்தச் சாலைகளில் நடந்து செல்ல வேண்டியவர்களுக்கும் வேதனையாக இருக்கும் என்பதால் மிகவும் கவலையாக இருப்பதாக அவர் கூறினார்!
இதையெல்லாம் கருத்தில் கொண்டு, தனது ராஜ்ஜியத்தின் மக்கள் வசதியாக நடமாடுவதற்காக நாடு முழுவதும் உள்ள சாலைகளை தோல்களால் மூடுமாறு தனது ஊழியர்களுக்கு கட்டளையிட்டார். போதிய அளவு தோலைப் பெறுவதற்கு ஆயிரக்கணக்கான பசுக்களைக் கொல்ல வேண்டியிருக்கும் என்பதால், மன்னனின் மந்திரிகள் அவருடைய கட்டளையைக் கேட்டு திகைத்தனர். மேலும் இதற்கு பெரும் தொகையும் செலவாகும்.
இறுதியாக, மந்திரி சபையிலிருந்து ஒரு ஞானி மன்னனிடம் வந்து, தனக்கு இன்னொரு யோசனை இருப்பதாகக் கூறினார். அதற்கு மாற்று வழி என்ன என்று மன்னர் கேட்டார். அதற்கு அமைச்சர், “சாலைகளை தோலால் மூடுவதற்குப் பதிலாக, உங்கள் கால்களை மறைப்பதற்குத் தகுந்த வடிவில் வெட்டப்பட்ட தோல் துண்டை மட்டும் ஏன் வைத்திருக்கக் கூடாது?” என்றார். மன்னன் அவனுடைய ஆலோசனையைக் கண்டு மிகவும் வியப்படைந்தான் மற்றும் அமைச்சரின் ஞானத்தைப் பாராட்டினான். அவர் தனக்காக ஒரு ஜோடி தோல் காலணிகளை ஆர்டர் செய்தார், மேலும் தனது நாட்டு மக்கள் அனைவரும் காலணிகளை அணியுமாறு கேட்டுக்கொண்டார்.
இந்த தமிழ் சிறுகதை உங்களுக்கு கற்பிக்கும் பாடம்: உலகத்தை மாற்ற முயற்சிப்பதற்குப் பதிலாக, நாம் நம்மை மாற்ற முயற்சிக்க வேண்டும்.
0