ஒருமுறை அக்பரின் அரசவையில் ஒரு விவாதம் நடந்து கொண்டிருந்தது. அரசர் அக்பர், பாதுகாப்பிற்குப் பயன்படுத்தப்படும் சிறந்த ஆயுதம் எது என்பதை அறிய விரும்பினார். சில அரசவையினர் வாள் என்று கூறினர். சிலர் கத்தி என்றும் வேறு சிலர் ஈட்டி என்றும் சொன்னார்கள். பின்னர் மன்னர் அக்பர் பீர்பாலிடம் அதையே கேட்டார். அதற்கு பீர்பால், “ஆபத்தான சூழ்நிலையில் கைக்கு வரும் ஆயுதம்தான் சிறந்த ஆயுதம் என்று நான் நம்புகிறேன்” என்று கூறினார். மன்னன் அக்பர், “எனக்கு உங்களுடன் உடன்பாடு இல்லை” என்றார்.
பீர்பால் இதை அரசரிடம் நிரூபிக்க முடிவு செய்தார். மறுநாள் பீர்பால் தனது கருத்தை நிரூபிக்க தயாராகிவிட்டார். அவரும் மன்னர் அக்பரும் நகரத்தின் வழியாக நடந்து கொண்டிருந்தபோது, பீர்பால் மிகவும் குறுகிய தெரு வழியாக மன்னரை வழிநடத்தினார். அவர்கள் நடந்து சென்றபோது, திடீரென ஒரு வெறித்தனமான யானை அவர்களை நோக்கி பாய்வதை மன்னர் கண்டார்.
யானை அருகில் வந்ததும், மன்னன் பீதியடைந்தான். அவர் தனது வாளை எடுக்கத் தொடங்கினார், ஆனால் வெறித்தனமான யானையைத் தடுக்க வாள் போதாது என்பதை அவர் அறிந்தார். குறுகிய தெரு வழியாக திரும்பி ஓட நேரம் இல்லை. அப்போது பீர்பால் ஒரு சுவரில் ஒரு நாய்க்குட்டி கிடப்பதைக் கண்டார். குட்டியை எடுத்து யானை மீது வீசினான். தூக்கி எறியப்படுவதைக் கண்டு நாய்க்குட்டி பயந்தது. யானையின் தும்பிக்கையில் அது விழாமல் இருக்க இறுக்கமாகப் பிடித்தது. அதன் பற்கள் மற்றும் நகங்கள் இறுக்கமாக ஒட்டிக்கொண்டதால், யானை பீதியடைந்தது. நாய்க்குட்டியை விடுவிப்பதற்காக பின்னோக்கி நடக்க ஆரமித்தது. குறுகிய தெருவில் யானையால் தும்பிக்கையை அசைக்க முடியவில்லை. யானை பின்வாங்கியதும் பீர்பால், மன்னர் அக்பர் நெற்றியில் வழிந்த வியர்வையை துடைத்தார். மன்னர் அக்பர் நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டார்.
அப்போது பீர்பால், “அரசே, இந்தச் சூழ்நிலையில் இளம் நாய்க்குட்டி நம்மைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள உதவும் ஆயுதமாக இருந்தது. நாய்க்குட்டி ஒரு ஆயுதம் என்று நீங்கள் நினைக்கிறீர்களா? இப்போது நான் சொல்வது உங்களுக்குப் புரிகிறதா?” என்றார். மன்னர் அக்பர் உணர்ந்து, உயிரைக் காப்பாற்றியதற்காகவும் ஆயுதங்கள் பற்றிய பாடம் கற்பித்ததற்காகவும் அவருக்கு வெகுமதியாக தனது முத்து மாலையை பரிசாக அளித்தார்.
0